Krajowy Urząd Saksonii ds. Archeologii oraz Zakład Antropologii Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu szukają odpowiedzi na pytania, jak wyglądał krajobraz na Górnych Łużycach w IX-XI wieku i jak mieszkający tu ludzie radzili sobie z codziennym życiem. Odpowiedzi dostarczą specjalistyczne badania terenowe, a także oględziny i ponowna ocena znanego już dziedzictwa archeologicznego.

Po IV wieku n.e. dotychczasowe osadnictwo germańskie na Górnych Łużycach prawie całkowicie zanikło w efekcie wielkiej migracji nazwanej przez naukowców wędrówką ludów. Od VIII/IX wieku następuje ponowne zasiedlanie tych ziem przez napierające ze wschodu plemiona słowiańskie, spośród których wyróżnia się przebywające tu zachodniosłowiańskie plemię „Milczan“ (nazwane tak w przekazach historycznych).
Widocznym świadectwem wczesnośredniowiecznego osadnictwa na Górnych Łużycach jest obecność ponad 60 poznanych dotychczas grodów, z których tylko nieliczne zostały zbadane. Wyniki badań wskazują, że grody zabezpieczone były przez wały, o konstrukcji drewniano-ziemnej lub kamiennej, wraz z umiejscowioną przed nimi fosą. Pozostałości po grodzie nazywane są grodziskiem, a baczne oko jeszcze dzisiaj rozpozna w terenie niektóre z tych obronnych kompleksów. Natomiast nasza wiedza na temat ówczesnego osadnictwa pozagrodowego jest bardzo fragmentaryczna. Tylko niewielka liczba nieufortyfikowanych zespołów osadniczych została przebadana archeologicznie.

Śmierć jest i była nieodłączną częścią życia, dlatego w projekcie poświęcono znaczną uwagę słowiańskim miejscom pochówku. Antropolodzy i archeolodzy z Wrocławia postarają się ustalić biografie osób żyjących przed tysiącem lat. Będą w stanie określić ich płeć, wiek w chwili śmierci, choroby z jakimi się zmagali, jak się odżywiali i jak współistnieli ze środowiskiem naturalnym. Ponadto odtworzą ich wygląd, wykorzystując najnowocześniejsze metody badawcze.